Myocarditis

Met 'een griepje' mag je niet spotten. Te vaak wordt een verkoudheid als 'griepje' aangeduid of wordt een griep afgedaan als een 'verkoudheidje'. Dat griep echt ernstig kan zijn heb ik inmiddels van dichtbij al een aantal keren gezien.

Zo ook bij een goede vriendin die ik al sinds de middelbare school ken. Een kwiek ding. Een juf. Altijd in de weer en goed gemutst. Ineens werd zij vorig jaar overvallen door een 'zomergriepje'.

Het begon met wat gesnotter en spierpijn en uiteindelijk ging het verder tot in bed liggen en niets meer kunnen. Geen 'boe' of 'bah'. Geleidelijk aan werd ze uitgeschakeld en bleef weken kampen met griepverschijnselen. Het ging maar niet over. Van kwaad tot erger; ook haar hart begon te steigeren - ineens kreeg ze hartritmestoornissen. Zo slap als een vaatdoek klopte ze aan bij haar huisarts die haar doorstuurde naar onder andere een cardioloog.

Uit de echo bleek een myocarditis (zie hier: https://www.hartstichting.nl/hartziekten/myocarditis). Haar hart werkte niet zo goed meer. Weken later volgde een MRI en bleek, thank God, dat het hart inmiddels weer beterde. Maar dat beteren gaat in praktijk ontzettend langzaam en met vallen en opstaan.

Het is inmiddels een jaar later dat ze ziek werd, maar nog steeds moet ze dagelijks dealen met de gevolgen van de myocarditis. Of griep. (Het is maar hoe je het bekijkt...)

Onlangs postte de vriendin een tekening op Facebook. Een juf in hart en nieren want ze wilde haar kinderen uitleggen hoe het komt dat mama niet altijd genoeg energie heeft om gezellige of dagelijkse dingen te doen.

Om de een of andere reden moet ik nu ineens weer aan Forrest Gump denken ("My momma always said 'life is like a box of chocolats - you never know what you get") , maar hier gaat het dus om knikkers. Knikkers en energie, na een 'griepje': You never know what you get...

Met 1 hand in mijn broekzak

I'm free but I'm focused, I'm green but I'm wise
I'm hard but I'm friendly, baby
I'm sad but I'm laughing, I'm brave but I'm chicken shit
I'm sick but I'm pretty baby

HartenVrouw

Vorige week kreeg ik een mailtje van de Hartstichting, met de vraag of ik misschien mee zou willen doen met de Hartweek, waarin aandacht wordt gevraagd voor het vrouwenhart. Als ambassadrice zou ik dan een aantal publicaties mogen doen op social media. Uiteraard doe ik dat graag, en zo veranderde ik mijn Facebook profielfoto in een HartenVrouw.

Alleen, ben ik wel een HartenVrouw waar de organisatie in haar campagne op doelt? Zijn er bij mij signalen niet goed herkent, doordat er in het verleden meer onderzoek is geweest onder mannelijke respondenten in wetenschappelijke onderzoeken? Is het in mijn geval niet veel meer te wijten aan gebrek aan kennis over de zeldzame afwijking?

In dit geval gooi ik het spreekwoordelijk maar over een andere boeg; want wellicht is de noodzaak voor de campagne niet aan mijn specifieke situatie te staven. In het verleden heb ik in mijn werk binnen de hartrevalidatie gezien dat hartklachten zich bij mannen anders kunnen uiten dan bij vrouwen. Mogelijk ook één van de redenen dat ik binnen de hartrevalidatie een grotere groep mannen heb begeleid, dan vrouwen. Veel vrouwen overleden na een hartinfarct (want na een tijd van vage klachten, ineens een groot infarct). Of de dames liepen zonder notie van het doorgemaakte infarct (Weggewimpeld met "Het is vast de overgang!") pas jaren later bij een cardioloog binnen met een ‘oud infarct’ dat hartfalen had veroorzaakt.

Het enige wat ik uit eigen ervaring kan zeggen, is dat sommige artsen misschien te gemakkelijk klachten afschuiven op psychosociale oorzaken. Het gemak waarmee dit mogelijk is gebeurd, valt te wijten aan kennis. Mochten deze artsen eerder geattendeerd zijn geweest op de verschillen van symptomen tussen mannen en vrouwen met hartziekten, dan hadden zij wellicht anders gereageerd. Of andere mogelijkheden in optie hebben genomen.

Het is goed dat er nu aandacht wordt gevraagd om de bewustwording van verschillen van mannen en vrouwen op het vlak van hart- en vaatziekten. Bewustwording binnen de maatschappij en daar hoort iedereen bij. Niet alleen artsen.

 

 

 

Hartstocht

 

Op zaterdag 17 september organiseert de Hartstichting samen met World of Walking en Staatsbosbeheer een najaarswandeling dwars door De Biesbosch. Een wandeling dwars door het natuurgebied.

 

Een wandeling langs wilgentuinen, watertjes en over bruggetjes. Ontdek tal van planten en diersoorten en ga op zoek naar de visarend. Deze vogelsoort haalde deze zomer de primeur door voor het eerst in Nederland jongen te krijgen en dat alleen in De Biesbosch. Daarnaast zullen er 56 verhalen langs de route worden gepresenteerd. Zesenvijftig verhalen van vrouwen met hartaandoeningen.

 

Ook mijn verhaal zal er tussen hangen! In de zomervakantie ben ik door de organisatie gevraagd om mee te doen aan dit project. Mijn verhaal is samen met nog 55 verhalen van vrouwen gekozen om langs de wandelroute opgehangen te worden ter bewustwording van hart- en vaatziekten bij vrouwen.

 

Helaas kan ik zelf niet aan de tocht deelnemen, maar ik wil deze wandeling wel van harte aanraden. Mocht iemand mijn verhaal zien hangen, zou u dan misschien een fotootje van mijn verhaal willen sturen? Uiteraard deel ik deze dan op mijn blog.

 

Voor meer informatie:

https://www.hartstichting.nl/doe-mee/hartstocht-wandelen/biesbosch