Boezemfibrilleren is niet altijd onschuldig!

Vaak wel, maar soms zeker niet. En het lijkt erop dat hoe jonger je bent wanneer het verschijnt, hoe ernstiger de oorzaak...

Bijgaand het interview van Manuela. Ze is 23 en bleek ook Brugada Syndroom (onder andere) te hebben.


https://afiponline.org/interview/manuela-23-over-boezemfibrilleren-haar-erfelijke-aandoening-en-de-zoektocht-naar-oplossingen/

Ja, het mag wel zo

Ondanks alles, alle hectiek en dramatische wendingen hier en daar, lijkt het gewoon wel ok te gaan. Ok in de zin dat het wel redelijk in balans blijft als ik mij maar aan de 'spelregels' houd; op tijd rust nemen, niet te veel willen, de dag nemen zoals hij komt.

Alles blijft hetzelfde. De ritmestoornissen zijn er wel. Ze komen en gaan. De ene dag vaker dan de andere dag. De dagen van vermoeidheid komen ook met regelmaat. Ineens is het alsof ik dan word overspoeld door een golf van moeheid. Het duurt meestal een dag of 2. Ik kan dan geen arm optillen, geen stap zetten en het liefst zou ik de hele dag in bed willen liggen slapen. Ook dat gaat weer over.

Het lijkt wel alsof ik kan balanceren. Alsof ik nu toch daadwerkelijk de juiste toon heb gevonden. Het geeft een gevoel van overwinning. Een prijs met een zuur smaakje, dat wel.

Maar hey, het leven moet je vieren! De zon schijnt en geen teken van vermoeidheid in het zicht. Ik geniet!

Hoe gaat een ablatie precies?

Ik schrijf vaker over ablaties. Inmiddels heb ik er een aantal achter de rug en over een tijdje krijg ik er weer eentje. (De planning is wat verschoven door dingen die tussendoor kwamen. Zo gaat dat.)

Op Facebook kwam ik dit filmpje tegen. Geen onbekend filmpje en makkelijk te vinden via YouTube. Het is zeer informatief, hoewel ik mij irriteer aan de manier van spreken van de artsen. Maar goed, dat is mijn manco; ik ben nogal gevoelig voor de manier van presenteren.

Desondanks, interessant materiaal.