Voornemens

Het nieuwe jaar is gestart. Een nieuw jaar, geen schone lei.

Het liefst had ik 2013 volledig achter mij gelaten, alsof ik wakker zou worden uit een nare droom. Tegelijkertijd realiseer ik mij dat 2013 niet het jaar is van narigheden.

Het was vooral het jaar van het krijgen van een diagnose waardoor ik een ICD heb ik gekregen die er zorg voor draagt dat ik in leven blijf. In dat opzicht zou ik 2013 als een positief jaar moeten bestempelen.

Daar waar de echte voornemens zich afspelen is op het gebied van acceptatie. Accepteren dat ik een jonge vrouw ben met een ernstige hartaandoening. Dat ik mijn leven niet meer kan leiden zoals ik altijd heb gewild. De afgelopen jaren heb ik steeds meer water bij de wijn gedaan om het leven vol te kunnen houden. Steeds weer met de hoop dat het ooit weer beter zou worden. Helaas, dat wordt het niet. Ik ga niet genezen van het Brugada Syndroom.

Ik kan het nog steeds niet uitspreken; ik heb een ernstige hartaandoening. Het klopt niet. Ik ben niet het type dat een ernstige hartaandoening kan krijgen. Het is alsof iemand een fout grapje met mij uitgehaald heeft.

Die hartaandoening is niet van mij. Althans zo voelt het. Ik wil die 'beker' niet, 'laat die beker aan mij voorbij gaan!'. (En ook dat klinkt weer lichtelijk dramatisch in mijn oren, terwijl het feitelijk wel zo voelt voor mij.)

Goed, 2014. Een nieuw jaar. Morgen staat de allereerste controle bij de cardioloog alweer gepland. We gaan sleutelen aan herstel heeft de cardio per mail al laten weten. De medicijnen die ik nu slik bouwen we af om te zien of het vooral de bijwerkingen zijn die mij zo ziek maken. En zo niet, wat zou het dan kunnen zijn? Hoe krijg ik mijzelf weer in balans? Hoe ga ik de juiste verhouding vinden tussen acceptabele klachten en plezierig leven?

Water bij de wijn. De afgelopen (feest)dagen voelde het alsof ik een zware griep onder de leden had. Ik nam om de paar uur rust, omdat ik de dagen simpelweg niet in hun geheel trok. Ik heb mijn hoed afgenomen, maar nu wil ik dat mijn hart eens even rust gaat nemen en is zich even fatsoenlijk gaat gedragen.

Die laatste zin klinkt misschien nog wel dwazer dan mijn woede tegen de acceptatie van een ernstige hartaandoening ...