Bij de tandarts

Het is ongeveer een jaar geleden dat ik bij mijn tandarts kwam en er een aantal vullingen vervangen moesten worden. Vullingen die waren gaan 'lekken' ofzo. Het kwam er op neer dat er een aantal uit moesten, netjes bijgeboord en dan weer gevuld. Dat moest wel met verdoving vertelde de tandarts toen.

Mijn tandarts is uiteraard op de hoogte van het feit dat ik het Brugada Syndroom heb en er medicijnen zijn die ik beter niet kan gebruiken (en ook dat de apparatuur niet te dicht bij mijn ICD moet worden geplaatst, maar dat is vooral omdat ik daar zelf behoorlijk last van lijk te hebben.) Voorafgaand aan de behandeling hadden we afgesproken dat ik nog even met de cardioloog zou verifiëren welke verdoving ik wel en niet mocht.

Alles was in kannen en kruiken. Ik bleek gewoon de normale verdoving te mogen. De hoeveelheid adrenaline (-achtige oplossing) is zo minimaal dat dit verantwoord zou zijn. Ondanks het aftikken van de veiligheidsnormen, was ik wel erg gespannen voor het zetten van de verdoving. Met dat ik weet dat er een lijst is van verboden medicatie, mijd ik het liefst alle medicatie. Just to be sure...

De verdoving werd gezet en ik flipte. Ik flipte niet mentaal, maar mijn hartslag knalde omhoog binnen 1 minuut. De hartslag vloog zo hoog dat ik bijna flauwviel. De tandarts schrok enorm, maar bleef mij kalmerend toespreken. Toen ik eenmaal weer wat 'bij' was, kreeg ik wat meer kleur op mijn wangen, maar mijn hartslag bleef hoog en ik begon te trillen. Ik kon mijn lichaam niet stilhouden. Vooral mijn romp bleef schudden. Ontzettend onhandig.

Na een beker flink zoete ranja (hilarisch dat een tandarts ineens mij verplicht zoete ranja liet drinken), omdat de tandarts dacht dat mijn suikerspiegel misschien wel was gezakt, ebde de schrik weg. Ondanks het schudden voelde ik me redelijk ok. Ik wilde dus graag dat de tandarts het werk zou doen wat gedaan moest worden, omdat ik daar immers voor was gekomen en erger zou het niet worden (altijd praktisch blijven ;)).

De tandarts begreep er niks van. Zoiets had ze nog nooit meegemaakt. Ze gooide het daarom maar op een adrenaline-rush vanwege de spanning vooraf. Het werk werd afgemaakt en na een goede lach en een diepe zucht heb ik er niet meer aan gedacht.

Tot vorige week. Vorige week moest ik voor de halfjaarlijkse controle en informeerde de tandarts naar hoe het na de behandeling was verlopen. Alles was goed gegaan. Geen bijzonderheden. Het incident was haar niet in de koude kleren gaan zitten en 's avonds heeft ze nog eens alles uitgeplozen en kwam tot de conclusie dat de verdoving die gezet was, correct was geweest. Ik haalde mijn schouders op en zei dat het mogelijk kon zijn dat ik een ritmestoornis had gehad terwijl ik in de stoel zat vorig jaar.

Stomtoevallig las ik diezelfde avond als mijn controlebezoek, op de internationale Brugada FB groep, dat een Engelse man met BrS naar de tandarts was geweest, verdoving had gekregen en ook ineens een heel hoge hartslag had gekregen en daarna was gaan shaken. Excact hetzelfde!

Dus mochten er meer mensen zijn met BrS die deze symptomen herkennen; blijkbaar is er toch nog wat meer onderzoek nodig naar de effecten van de anesthesie die de tandarts hanteert...