Wellicht kom ik op deze blog over als een persoon die nogal zwaar op de hand is. Een zwartkijker misschien. Iemand die het half lege glas ziet mogelijk.
Ik geloof niet dat ik in real life zo ben. Ik ben namelijk meer dan het neerslachtige dat het Brugada syndroom gratis over mijn schouders heeft geworpen. Dat 'meer' lees je hier niet altijd. Het is er zeker wel.
Mensen die mij kennen, al is dat oppervlakkig, zullen dat beamen. Ik hoop daarom dat de lezer zich realiseert dat het beeld dat ik hier schets, louter en alleen over mijn leven MET Brugada gaat. Al mijn avonturen die niet gerelateerd zijn aan Brugada meld ik hier simpelweg niet.
Ik kan het maar beter even geschreven hebben. :)
Je hoeft je niet te verantwoorden lijkt me.Er ligt teveel accent op BrS. Verder is het vooral een proces van accepteren en leven met de mogelijkheden die je wel hebt. Het hele positieve is dat je een ICD hebt en beschermd bent.
BeantwoordenVerwijderenEr zijn ook mensen waarbij het syndroom niet of te laat ontdekt wordt en er zijn er ook die geen ICD krijgen, vooral in Nederland. En tenslotte zijn er ook die er geen willen. Niemand weet wanneer en/of hoe hij/zij doodgaat. Dus het is vooral belangrijk niet in het verleden of toekomst maar in het nu te leven.
Wie dan leeft wie dan zorgt... ( en nee daarmee wil ik niet zeggen dat leven met welke chronische aandoening dan ook makkelijk is )
Teveel accent op Brugada syndroom kan niet lijkt mij. Dit is mijn leven met BrS.
VerwijderenEen proces is het zeker. Een continu proces van opvangen, aanvaarden en verwerken.
Bedankt voor je reactie.
Ik ben je blog nu bijna non-stop aan het lezen (gisteravond begonnen). Je lijkt me allesbehalve een zwartkijker. Eerder vind ik het bewonderenswaardig hoe je elke horde tot nu toe hebt genomen. Ik hoop van harte dat wanneer ik verder lees dat ik leukere berichten tegen zal komen, maar zoals je zelf al eens aangaf: De behoefte om te schrijven komt meestal bij of na de minder leuke dingen.
BeantwoordenVerwijderen